Kinematografija je umetnost i tehnika snimanja filmova na filmskim trakama ili digitalnim putem. Istorija kinematografije datira još od kasnog 19. veka, kada su prvi put nastali filmovi. Prvi film, “Roundhai Garden Scene“, snimio je Luis Le Prins (Louis Le Prince) 1888. godine.
U prvim godinama kinematografije, kamere su bile nepokretne, a filmovi kratki. Kako je tehnologija napredovala, kamere su postale mobilnije, a filmovi duži i složeniji. Uvođenje sinhronizovanog zvuka 1920-ih je revolucionarno promenilo industriju i utrlo put zvučnim filmovima.
Tokom 1930-ih i 1940-ih, kinematografija je doživela velike inovacije, kao što su upotreba „Technicolor“ tehnologije, formata širokog ekrana i fotografije sa dubokim fokusom. Pedesete i šezdesete godine donele su razvoj novih filmskih fondova i kamera, kao i uspon nezavisnog filma i „Francuskog novog talasa“.
Uspon digitalne tehnologije krajem 20. i početkom 21. veka doneo je velike promene u kinematografiji. Digitalne kamere, softver za montažu i specijalni efekti transformisali su umetnost snimanja filmova, čineći je pristupačnijom i omogućavajući veću kreativnu kontrolu.
Kinematografija nastavlja da se razvija, sa napretkom u virtuelnoj i proširenoj stvarnosti i novim tehnologijama koje omogućavaju filmskim stvaraocima da snimaju i manipulišu slikama na sve sofisticiranije načine. Uprkos ovim promenama, osnovni principi kinematografije ostaju nepromenjeni, jer filmski stvaraoci teže da kreiraju slike koje pokreću i inspirišu publiku.
